|
Salve, nox, me'amica;
redi'ut rursum te loquar.
Somnio visio me turbavit.
Et tamen anima non quiescit.
Quod haec visio qui somnio vidit
manet iam
Silentio sonante.
Inquieta, sole erro
viis angustis sordidis.
Algor et umida, lacernam
comprehendo atque corrigo
me'oculi uruntur tunc luce.
Nox finditur,
Silentio sonante.
Proditi luce, homines
conspicui ant'oculos
qui sine verbis loquuntur.
Non intellegentes, audiunt.
Et carmina scribunt; nunquam canunt.
Omnes pavunt
Silentio sonante.
Tum clamo eis his verbis:
"Nonne vos scitis aegrotas?
Audi me; valescatis ergo!
Tange m'intelligatis ergo!
Dum loquar, periunt mea verba,
Silentio sonante.
omines luc'adorant,
etsi inclementer lucit.
Et dum specto, subito scio
monitum ad populum ferre.
Quod fatidica verba Sabura
scriperunt iam,
Silentio sonante.
|